که در مقام رضا باش و از قضا مگریز

دلم رمیده ی لولی ‌وشیست شورانگیز
دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز
●
فدای پیرهن چاک ماه رویان باد
هزار جامه تقوا و خرقه پرهیز
●
خیال خال تو با خود به خاک خواهم برد
که تا ز خال تو خاکم شود عبیر آمیز
●
فرشته، عشق نداند که چیست ای ساقی!
بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز
●
پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر
به می ز دل ببرم هول روز رستاخیز
●
فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی
که جز ولای توام نیست هیچ دست آویز
●
بیا که هاتف میخانه دوش با من گفت
که در مقام رضا باش و از قضا مگریز
●
میان عاشق و معشوق هیچ حایل نیست
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

پرواز یک مرد

همسر ناصر حجازی نوشت: «لحظه به لحظه، تجربه کردم مردی را که هرگز جلوی کسی سرخم نکرد، خم نشد و برای یک لقمه نان چرب تر پشت دوتا نکرد و بدین شکل در دل مردم خلق شد».

چندی قبل با گروهی از دوستان و اهالی قلم به پیکنیکی رفتیم، در انجا سخن از روحیات و وضعیت ملت ایران بود که یکی از بزرگواران ملت ایران را "رزل" خطاب کرد.
اما من گفتم ملتی که مردانی چون محمدرضا شجریان، ناصر حجازی، علی پناهی، سیدمحمد خاتمی، عزت اله انتظامی، عزت اله سحابی، جمشید مشایخی و ... دارد ممکن است در سختی و بدبختی باشد ولی هیچگاه شایسته صفت رزل بودن نیست.

 

و امروز یک مرد از میان مردان ایران زمین کم شد و مام میهن در ٢ خرداد به سوگ فرزند برومند خود نشست.

روحش شاد

به احترام یک مرد

ناصر حجازی رفت و حالا عکسش شده قاب روی دیوار