"خلاصه اینکه این روزها وبلاگ نوشتن خیلی سخت شده است."
حس نوشتن و خوانده شدن زیباست. حتی برای من که نوشتن نمی دانم.
اولین مخاطب نوشته های وبلاگ، خودت هستی و اولین احساس، آرامشی است که به سراغت می اید.
اما این روزها و ماه ها و تا چندی بعد -سالها- احساس دیگر هم با تو همراه میشود. این حس و حال را در نوشته خانم توحیدلو میتوان به خوبی جستجو کرد و همزاد پنداری نمود:
"بعد هم نوشتم. دلیل نوشتنم تنها تمرین نوشتن بود. به دست آوردن اعتماد به نفس ِ نظر دادن درباره مسائلی بود که دور و برم می گذشت. صرفا بخاطر نفس نوشتن، وبلاگ نویس شدم. بعد هم که ادامه دادم و از نوشته ها بازخورد گرفتم، بیشتر بخاطر همین ارتباط و نقد شدن نوع نگاه بود که می نوشتم. هیچوقت نخواستم وبلاگ تخصصی در زمینه ای خاص داشته باشم. فکر می کردم هر آدمی در هرجایی که باشد مجاز است درباره اتفاق هایی که دور و برش می افتد نظر دهد و تحلیل بکند. تحلیل در یک وبلاگ هم که به جایی برنمی خورد. . تصور هم این بود که نادقیقی در وبلاگ را چه باک که هستند دوستانی که اصلاحت می کنند و آماده ات می کنند برای حضور در جامعه و پرداختن به همان کار و بار اجتماعی."
"اما وبلاگ همانی که می خواستم نماند. نه اینکه من دیگر آنگونه ننویسم. یک عده ای پیدا شدند که آنگونه که می نوشتم نمی خواندند. عده ای که آنطوری که دوست دارند می خوانند، عده ای که انطوری دوست دارند تفسیر می کنند. این عده مخاطب وبلاگ را از وبلاگ و نوشتن در این فضا جدا کردند و از وبلاگ نسخه ها ساختند و پرونده ها انباشتند"
"وبلاگ قرار بود تمرین نوشتن باشد. قرار بود انعکاس فکری باشد که به قلم در می آید. قرار بود دلنوشته ها و لحظه نوشته هایی باشد که دوست داشتیم جایی در گوشه ای ثبت شود. قرار نبود اینها آرشیوی ماندگار برای قضاوت های ناعادلانه باشد. قرار بود جایی در گوشه ای بماند برای اینکه بعدها بفهمیم چقدر بزرگ شده ایم. اصلا برای اینکه بفهمیم چقدر مهارت در نوشتن و بازگو کردن افکار ِ در پس ذهن داشته ایم. از همان اول هم قرار نبود با وبلاگ جایی را تکان دهیم. قرار نبود رسالتی عظیم را برعهده بگیریم. رسالت نوشتن بزرگترینشان بود. قلم بر زمین نگذاشتن زیباترین ِ این اهداف بود."
نام این خانه وبلاگ است --> نوشته سمه توحیدلو
